Bu zarif suluboya, göl kenarında huzurlu bir kırsal sahneyi yakalıyor; sahnenin sağ yarısını, eski, kıvrılmış bir ağaç hakim. Bükülmüş dalları, sonbahar tonları ile hâlâ yeşil yaprakların karışımını gökyüzüne uzatıyor; fırça darbeleri hem nazik hem kesin, doğanın hem kırılganlığını hem de direncini aktarıyor. Bu eski bekçinin altında bir adam flüt çalıyor, ona dikkatle kulak veren iki kadın var; kıyafetleri kırsalda zarif bir gezintiyi anımsatıyor. Adamın küçük köpeği sahneye sıcaklık ve dostluk katıyor.

Kompozisyon, doğal unsurlarla insan varlığını ustaca dengeliyor; figürler sağlam, dokulu ağaç kabuğuna karşı konumlanmış, sakin su ise sola doğru uzanıyor. Renk paleti, toprak tonları, gökyüzünün yıkamalı mavileri ve yapraklardaki narin kırmızı ve sarı dokunuşlarla sakin, düşünceli bir atmosfer yaratıyor. Işık ve gölge arasındaki ince etkileşim, esere sakin bir duygusal yankı kazandırıyor; izleyiciyi, piyano sesiyle yaprakların hışırtısının birleştiği o huzurlu kaçış anını hayal etmeye davet ediyor—doğanın kucağında barış dolu bir an. Bu sahne, 18. yüzyıl romantik duyarlılıklarını yansıtıyor ve suluboya tekniğiyle insan ve doğa arasındaki uyumu ustaca ortaya koyuyor.