Bu etkileyici eserde, sıcak toprak tonları tuvali hâkim tutarak mütevazı bir konutun özünü yakalıyor. Nuenen'deki papaz evi, sonbahar ağaçlarıyla çevrili, davetkâr ancak karamsar bir varlık olarak duruyor. Renk paleti, kahverengiler ve soluk yeşillerle zenginleştirilmiş, nostaljiyle sarılı bir yakınlık hissi veriyor; sanki izleyici havadaki hafif serinliği neredeyse hissedebiliyor. Van Gogh'un kalın ve kararlı fırça darbeleri, hareketi ima ederken izleyicinin gözünü evin sağlam, yapılandırılmış formuna sabitliyor.

Her pencere dikkatli bir göz gibi görünmekte, içerdeki yaşamın kesitlerini ortaya çıkarmakta. İki figür kapının önünde bekliyor gibi, belki de bir şey veya birini bekliyor, bu da bir beklenti ve yakınlık havası veriyor. Perspektif nazikçe sizi yönlendiriyor, sanki sizi kapıdan geçmeye teşvik ediyormuş gibi. Burada bir romantik güzellik var; 19. yüzyıl Hollanda kırsal yaşamının hüzünlü bir anı—Van Gogh'un tanıdık günlük yaşamda huzur ve amaç aradığı bir dönem—doğanın bir anda yakalanması, hem geçici hem de kalıcı bir şekilde.