Bu pastoral sahne, sıcak ve yumuşak tonlarla dolu, izleyiciyi Arles’in sonbahar manzarasına davet ediyor. Hassas fırça darbeleri ve sarı, yeşil ile yumuşak mavilerin uyumlu birleşimi, hem samimi hem geniş bir huzur atmosferi yaratıyor. Kıvrımlı toprak yol, gözleri açan yabani çiçeklerin, yalnız bir çiftliğin ve solgun gökyüzü altında uzak tepelerin üzerinden geçiriyor. Burada hafif bir canlılık var—ışık ve gölge, doğa ile insan varlığı arasında bir dans—sakin bir kırsal öğleden sonra kaybolan sıcaklığı yakalıyor.

Kompozisyon asimetrik ama dengeli bir akışa sahip; organik şekiller ve dokulu tarlalar, ince ağaçlar ve rustik duvar yapıları ile kontrast oluşturuyor. Sanatçının tekniği, form ve renkle post-empresyonist bir deneme eğiliminde, sadece temsili aşarak ruh hali yaratıyor. Bu tablo yalnızca belirli bir yeri resmetmekle kalmıyor, aynı zamanda 19. yüzyıl sonu sanatındaki geçiş dönemini yansıtan yalnızlık ve toprakla uyumun şiirsel duygusunu aktarıyor.