In dit ontroerend werk domineren warme aardetinten op het doek en vangen ze de essentie van een bescheiden woning. Het Vicarage in Nuenen staat met een uitnodigende maar sombere aanwezigheid, omringd door herfstbomen die fluisteren over de veranderende seizoenen. Het kleurenpalet, rijk aan bruin en gedempt groen, straalt een gevoel van nabijheid uit, omhuld in nostalgie; alsof de kijker de milde kou in de lucht bijna kan voelen. Van Gogh's dikke en doortastende penseelstreken suggereren beweging maar verankeren de blik van de kijker op de solide, gestructureerde vorm van het huis.

Elk raam lijkt een waakzaam oog te zijn, dat glimpsen van leven binnenin onthult. Twee figuren staan bij de ingang, misschien wachtend op iets of iemand, en brengen een sfeer van verwachting en nabijheid. Het perspectief leidt je voorzichtig, bijna alsof het je uitnodigt om door het hek te stappen. Hier is er een romantische schoonheid, een melancholische moment van het plattelandsleven in Nederland in de 19e eeuw, geschilderd in een periode waarin Van Gogh troost en doel zocht in de bekende stabiliteit van het dagelijks leven—de natuur gevangen in een moment, zowel vluchtig als eeuwig.