Bu etkileyici eser, izleyiciyi derhal bir kilisenin kutsal duvarları içinde yer alan bir ciddiyet sahnesine çeker. Kompozisyon ilginçtir; koyu bir kıyafet giymiş bir figür, taş bir pervaza yaslanarak, görünüşte düşüncelere dalmış durumdadır. Bu ürkütücü karakter, aşağıdaki gruba gölge düşürür; burada şık giyimli bireylerin kümelendiği bir sahne, anlatım ve duygularla doludur. Işık ve karanlık arasındaki keskin kontrast, düşünmeye davet eden dramatik bir gerilim yaratır. Arka planda zarif mimari unsurlar çerçeve oluştururken, ince vitray pencereler içeri yumuşak ışık filtreler. Bu alanın tarihi ve manevi ağırlığını hissetmemek mümkün değildir; hem bir sığınaktır hem de insan deneyiminin tanığıdır.

Eserdeki çizgilerin kullanımı özellikle etkileyicidir. Ayrıntılı gravür, merkezdeki figürün giysileriyle taş yüzeylerin ince dokularını canlandırıyor. Her bir fırça darbesi duygusal ağırlığı artırıyor, bu neredeyse ziyaretçilerin fısıldayan sözlerini ya da kilisenin zemininde ayak seslerini duymamızı sağlıyor. Palet monochromatik kalıyor ama farklı gölgeler çok şey anlatıyor; hüzün, nostalji ve belki de bir umut parıltısını ima ediyor. Bu anda zamanın durduğu gibi ve aşk, kayıp ve özlem gibi zaman aşımı temalarını düşünmeye davet ediyor. Bu parça izleyicilerin kişisel hatıralarıyla yankılanmaktan başka, onları derin bir içsel düşünce anına da götürüyor; eserin taçlandırdığı ifadedeki hislerle yankılanıyor. Tarihsel bağlam önemlidir; bu gravür, Viktorya dönemi ahlak ve duygulara olan ilgiyi yansıtırken sanatsal beceriyi varlık ve bağlantı üzerindeki derin felsefi sorularla birleştirir. Eser, beceri ve duygu birleşiminin bir kanıtı olarak, sanat dünyasındaki yerini kazanır.