Bu parlak manzarada izleyici, günün yumuşak altın ışığıyla aydınlatılmış, çiçeklerle dolu geniş bir alanın hemen etkisi altında kalır. İnce çiçeklerin şeritleri, dalgalanan yeşil tepelerle birleşerek, renklerinin görsel uyum içinde birleşmesine neden olur; pembe, beyaz ve yeşil tonları tuval üzerinde neşeyle dans eder. Üstteki gökyüzü, yumuşak bulutlarla bezeli, eterik bir mavi; sanki hayallere ve tatlı düşüncelere davet ediyor. Yüksek, ince ağaçlar ufuk boyunca nöbet tutar; gölgeleri anlatılmamış hikayeleri fısıldar. Monet'nin fırça çalışması, görünüşte zahmetsizce, ışık ve hareketin nüanslarını yakalarken, doğanın filizlendiği bir anı ortaya koyar.

Bu başyapıta daha derinlemesine bakıldığında, taşıdığı duygusal etkiyi algılamak mümkündür. Sahne boyunca sarılan bir huzur hissi vardır; gündelik hayatın karmaşasından sakin bir kaçış. İzlenimci teknik sadece bir peyzaj sunmamakta; somut bir huzur hissi uyandırmakta; sanki birisi bu rüya gibi tarlada dolaşıyor, doğanın taze aromasını içine çekiyor ve yaprakların hafif hışırtısını dinliyor gibi. Deney ve yenilik döneminde yaratılan bu eser, Monet'nin renk ve ışığa dair devrim niteliğindeki yaklaşımını özetlemektedir; daha geniş bir İzlenimci hareketin parçasıdır ve geçici estetik güzelliği yakalama çabasını simgeler. İzleyiciyi sadece görmeye değil, hissetmeye ve doğa ile insan ruhu arasındaki derin bağı hatırlamaya davet eder.