Sahne, en yumuşak ışıkla yıkanmış bir bahçede, yazın nazik bir fısıltısı gibi açılıyor. Sanatçının fırça darbeleri tuval üzerinde dans ediyor, her biri yeşiller senfonisinde küçük bir notadır. Çeşitli tonlardan oluşan bir goblen olan çimenler, yaşamla parıldıyor, günün sıcaklığını ima ediyor. Narin bir dokunuşla sunulan figürler, bu pastoral ortama bir insan unsuru ekleyerek, görevlerine dalmış durumda.

Kompozisyon, dengede bir ustalık dersidir; ağaçlar bir çerçeve sağlar, gözü bahçenin kalbine yönlendirir. Işık yapraklardan süzülür, sahneyi canlandıran benekli bir etki yaratır. Olgun meyvelerin tatlı kokusunu neredeyse hissedebiliyorum, hasat ve bolluk vaadi. Genel atmosfer, zaman içinde yakalanmış, izleyiciyi durup günlük hayatın güzelliği üzerine düşünmeye davet eden, huzur ve sükunettir.