Bu etkileyici eserde, tuval huzurlu bir manzara sunarak insanlık ile doğa arasındaki zamansız bağlantıyı çağrıştırıyor. Yüksek servi ağaçları gökyüzüne doğru yükselirken, dikey hatları aşağıdaki tarım alanlarının daha yumuşak, yatay konturlarıyla zıtlık oluşturuyor. Uzakta, sakin bir nehir manzaradan kıvrılarak geçiyor ve izleyeni bu doğal alanın kalbine çekiyor. Burada, dört figür alanın farklı yerlerinde, tarımsal bir iş ile meşgul; ikisi bir akarsuyun yanında diz çökerek suyu yıkama ya da toplama işlemi yapıyor olabilirken, diğer çift ise ürünlere dikkat ediyor, pozları adanmışlıkla dolu. Toprak tonlarının kahverengi ve yeşil tonları sahneyi örtüyor, güçlü fırça darbeleri ve Vincent van Gogh'un sanatsal tarzını karakterize eden konturlar ile noktalanıyor. Servi ağaçlarının dinamizmi figürlerle birlikte yayılıyor ve eserde duygusal bir doruk oluşturuyor.

Yaklaştıkça, çizgilerin ritmik katmanları çaba ve topluluk hikayelerini ortaya çıkarıyor, zamansız bir kırsal ortamda. Burada, bir huzur hissi, işin yoğunluğu ile karışık bir şekilde bulunuyor - yaşam, doğal ve sade formunda açığa çıkıyor. Bu eser, Van Gogh'un doğa ve insan mücadelesinin çağrışımlarını keşfettiği dönemde yaratıldı ve sadece kendi kişisel mücadeleleri ile değil, tarımsal hayatın daha geniş bir tarihsel anlatımı ile yankılanıyor. Van Gogh'un bakış açısındaki manzaranın öneminin bir kanıtı; her fırça darbesi onun duygusal derinliği ve kırsal hayat sevgisi ile yankı buluyor ve bizi zaman içinde bu anı yakalamış hissettiriyor.