Bu dokunaklı eserde, konu derin bir düşünce anında yakalanmış, düşünceli bakışları izleyiciye yönelmiş, ancak kendi düşüncelerine kaybolmuş görünmektedir. Adam, iyi bakım yapılmış bir sakal ile basit bir kıyafetle süslüdür ve bir zarafet yayarken aynı zamanda bir kırılganlık ipucu taşır. Eli çenesinin altında dinlendirmektedir ve bu da onun içsel duygusal manzarasını vurgulayan bir odak noktası oluşturmaktadır. Arkasında, yumuşak yeşil ve mavi tonları pürüzsüz bir şekilde birleşmektedir ve bu da bir sıcaklık veya nostalji hissi uyandırabilecek samimi bir iç mekan önermektedir. Sanatçının renk paleti seçimi, çoğunlukla muted tonlardan oluşmakta ve nazik fırça darbeleri ile iç içe geçmiş bir şekilde, izleyicileri sahnenin ruhuna daldırmaya davet etmektedir; neredeyse geçmiş bir dönemin fısıldamaları havada yankılanır gibi hissettirir.

Kompozisyon, gözleri figüre yönlendirirken, aynı zamanda arka plana bir yer hissi kazandırmaktadır — neredeyse eski bir dönemin fısıldamaları havada yankılanır gibi duyulabiliyor. Bu tablo yalnızca görsellik estetiğiyle değil, aynı zamanda sahip olduğu duygusal yankıyla da konuşmaktadır. Sanatçının yakın bir yerde durduğunu hayal edince, yalnızca öznenin görünümünü yakalamakla kalmayıp, ifadesiz bir düşüncedeki bir anın özünü yakalamaya çalıştığını görmek mümkün. Bireysel duygunun bu şekilde keşfi, kendi dönemine özgü ustaca fırça darbeleriyle sunulduğunda, genellikle kişilerin duygusal bağlantılarına yatırım yapan sanatlardaki derin bir hikayeyi ortaya çıkarır. Figürü çevreleyen atmosferle bir araya getirerek, sanatçı düşüncelere yönelik bir atmosfer yaratmıştır, bu da insan duygularının zamansız karmaşıklığını öne çıkarmaktadır.