Sessiz ve dingin bir sadeliğin sahnesi izleyicinin önünde beliriyor: Sırtından görünen yalnız bir figür, güçlü bir eşekle birlikte yürüyor; bir tasma onları birbirine bağlıyor. Kompozisyon, bir ağaçtan şelale gibi akan yeşil yaprakların dikey çizgileriyle tanımlanıyor. Mürekkep yıkamaları narin, neredeyse şeffaf, sahneye, öznenin yolculuğunun ağırlığına meydan okuyan bir hafiflik katıyor. Sıcak, dünyevi tonlarda işlenmiş eşek, yaprakların soğuk yeşillerine keskin bir tezat oluşturarak sahneyi yere basıyor. Sanatçının fırça darbeleri, nazik bir hareket hissini çağrıştırarak sakin bir atmosfer yaratıyor. Basit çizgiler ve minimum renk paleti—donuk yeşiller, kahverengiler ve arka planın kremsi beyazı tarafından yönetiliyor—çok şey anlatıyor ve doğa ile insan varoluşu arasında derin bir bağlantı olduğunu öne sürüyor. Çin kaligrafisinin varlığı, anlatıyı daha da zenginleştiren bir kültürel derinlik katmanı ekliyor. Bu sanat eseri, iç gözlemin, bir duraksamanın anı gibi görünüyor ve basitlik ve zarafetin ustaca bir karışımıyla yakalanmış; bu, gündelik hayatta güzelliği bulmakla ilgili.