Bu narin sanat eserinde, yumuşak ve neredeyse fısıldayan bir arka planda zarif bitkisel unsurlardan oluşan bir kompozisyon merkezi konumda. İnce bir şekilde işlenmiş çiçekler, nazik pembe tonlarıyla, rahat ve davetkar bir şekilde tuval boyunca uzanıyor. Sırt üstü bir kelebek havada süzülüyor, kanatları yarı saydam beyaz olarak boyanmış ve pastel kağıt renginin üzerinde hafifçe parlıyor; sanki havanın kendisi baharın hafifliği ile dolup taşıyor gibi. Sanatçının her fırça darbesi, detaylara gösterdiği titiz dikkati sergiliyor ve yaprakların ve yaprakların çeşitli dokularına hayat veriyor; hafif gölgeler derinlik hissi veriyor ve sunuma bir güzellik katıyor.

Bu esere bakarken, kendimi sakin bir bahçeye düşmüş gibi hissediyorum; zaman duruyormuş gibi. Yumuşak renklerin etkileşimi huzur ve nazlılık duygularını çağrıştırıyor; neredeyse doğada sessiz bir meditasyon gibi. 20. yüzyılın başlarında Wu Hufan’ın hayatı ve çalışmalarıyla iç içe geçmiş olan bu eser, geleneksel Çin estetiğini yansıtarak çevresiyle uyum sağlıyor ve doğanın en saf haliyle yankılanmasına izin veriyor. Bu sanatsal ifade, yalnızca bitki konularının güzelliğini vurgulamakla kalmıyor, aynı zamanda insanlık ile doğal dünya arasındaki uyum konusunda kültürel bir takdiri de simgeliyor; bu, doğu Asya sanatının gelişimindeki önemini işaret ediyor.