Bu büyüleyici natürmortta, ince bir vazodan güçlü bir çiçek buketi fışkırıyor; sarı, derin kırmızı ve yumuşak pembe tonlarındaki güller, uyum içinde düzenlenmiş. Her çiçek kendi kişiliğini taşıyor gibidir; sarılar neşeli bir iyimserlik yayarken, kırmızılar derin bir tutku ifade ediyor. Fırça darbeleri hareket hissi vererek çiçekleri hayata geçiriyor; sanatçının doğanın geçici güzelliğini yakalama konusundaki yeteneğinin bir kanıtı. Arka plan hafifçe kaybolarak, düzenlemenin merkez sahneye çıkmasına olanak tanıyor ve sıcak, ama aynı zamanda sofistike bir atmosfer yaratıyor.

Sanatçının renk kullanımı özellikle çarpıcı; sarılardan yayılan sıcaklık ve ışığı hissedebiliyor, duvar ve arka plan çerçevelerinin daha sakin tonlarıyla mükemmel bir tezat oluşturuyor. Bu renk etkileşimi duygusal bir derinlik ortaya çıkararak izleyicinin kendisini hem yukarıda hem de içe döner hissetmesine neden oluyor. 1950'lerin tarihsel bağlamı—sanatsal keşif ile dolu bir dönem—bu esere ilginç bir katman ekliyor; bu çiçeklerin o canlı dönemde kişisel ve sanatsal özgürlüğün filizlenmesinin sembolü olabileceğini öne sürüyor. Eser, anın duraklaması içinde yakalanmış güzelliğin geçiciliğine dair hoş bir hatırlatıcı olarak duruyor.