Bu duygusal parçayı Vincent van Gogh, dokulu bir tuval arka planına karşı sergilenen bir çift eskimiş ayakkabı ile sunmaktadır. Sol ayakkabı, pürüzlü ve düzensiz yüzeyi ile karmaşık mantarları ile tarihi ve kişisel bir bağ hissi veriyor. Sağ ayakkabı ise daha gevşek ve açılmış bir şekilde durarak izleyicinin, geçirdiği yolculuğu hayal etmesine davet etmekte. Ayakkabıların etrafında gölgeler dans ediyor, neredeyse dramatik bir atmosfer yaratıyor; derin mavi ve mat kahverenginin bu derinlik ve duygusal yankıyı artırdığı bir his var. Bu sadece basit bir doğa resmi değil; işçilik ve işçi sınıfının hayatı hakkında dokunaklı bir anlatı—her çizik ve kırışıklık, emeği anlatan bir hikaye sunuyor.

Renk paleti, elverişli tonlarla, daha açık renklerin patlamalarıyla, izleyiciyi sıcaklık ve nostalji içinde sarıyor. Fırça darbelerinin kullanımı, Van Gogh'un karakteristik tekniğini ortaya koyuyor ve her darbe, doku ve canlılık katıyor. Bu görünüşte sıradan nesneler canlanıyor, fark edilmek ve takdir edilmek için yalvarıyor. Düzenlemede bir yakınlık var: ayakkabılar, çevredeki rengin karmaşası arasında neredeyse rahat bir şekilde oturuyor ve bu, sanatçının hayatının bu döneminde hissettiği karmaşayı yankılıyor. Bu eseri düşünmek, empati ve düşünme ruhunu çağrıştırarak, yorgunluk ve dirençle ilgili paylaşılan insan deneyimine dokunur.