Sanat eseri, bir sanatçının sadık arkadaşına, Émile Bernard'a yazdığı bir mektubu içeren, samimiyetle dolu bir anı yakalar. Nazik ama ifade dolu çizgiler, iki figürün önlerinde durup manzarayı izlediği bir sakin manzarayı önerir; arka planda şık bir köprü zarif bir şekilde yükselir, iki dünyayı birbirine bağlar. Van Gogh'un tarzı belirgindir, dinamik fırça darbeleri kullanarak skeci yaşama katmakta, adeta yerin özünün bu konturların içine hapsedilmiş gibi hissedilmesini sağlamaktadır. Ufuk, belki de doğayla iç içe geçmiş bir sanayi alanını temsil eden yapılarla doludur.

Metin, kişisel bir sohbet gibi gelişen bir yapıdadır ve Van Gogh'un renk ve atmosfer hakkında düşündüklerini açığa çıkarır—suyun tonları zengin mavi ve altın renklerini yansıtarak manzaraya sıcak bir parıltı katar. Sanatçı ışığın ve gölgelerin incelikleri hakkında konuşur ve bunların etrafındaki karakterler üzerinde nasıl rol oynadığını aktarır. Diyalogda gizli değerli taşlar vardır; izleyiciyi günlük hayatın güzelliğini takdir etmeye çağırır, doğanın kollarında geçirilen bir anın huzurunu hissettirmektedir. Bu skecin içinde, Van Gogh'un düşüncelerinin nabzını hissetmek mümkündür ve ilham dalgaları üzerinde yüzerken, yalnızca bir sahneyi değil, çevresine olan tutkulu bir yorumunu da paylaşmaktadır.