Bu sanat eseri, Amsterdam'da huzurlu bir kış manzarası yakalayarak karla kaplı bir manzarada ışık ve dokunun ince etkileşimini gösterir. Geniş fırça darbeleri ufku belirleyerek, gri ve bej tonlarının soluk tonları, etereal bir atmosfer yaratır; gökyüzü, karlı zeminle birleşir gibi görünerek sessiz bir huzur hissi uyandırır. Ön planda belirgin siluetler, günlük faaliyetlerde bulunan figürler, karın canlı beyazlığına karşı neredeyse soyut bir biçimde görünmektedir. Ağaçlar, sokak lambaları ve uzak binalar derinlik ve yapı eklerken, sahneyi temellendirir ve aynı zamanda hayalperest niteliğini artırır.

Renk paleti - donmuş mavi tonlardan sıcak sarılara kadar - soğuk ama sakin bir duygu taşır. Monet'in ışık kullanımındaki ustalığı esere bir nostalji hissi verir ve izleyicilerin kış yaşamının basit güzelliğini düşünmeye davet eder. Tarihsel olarak, bu dönem, Monet'in atmosferik etkilerin ve ışığın ince yönlerinin derinlemesine keşfini simgeler; bu tablo onun yenilikçi yaklaşımının ve geçici anları yakalama taahhüdünün bir kanıtıdır. Görsel kompozisyonu ve duygusal renkleri aracılığıyla eser, basit bir temsili aşar, izleyicinin hafızasında geçici güzellik ve huzur deneyimi olarak yer eder.