Bu eser, izleyicileri huzurlu bir kırsal dünyaya davet ediyor; burada büyük, kıvrılmış bir ağaç sahneyi doğruyor. Dalları karmaşık bir desen içinde bükülüyor ve hem güç hem de yaşlılık hissini çağrıştırıyor. Ağacın kabuğunun dokusu harika bir şekilde yakalanmış; ona bakarken, neredeyse pürüzlü ve aşınmış yüzeyini hissedecek kadar yakınlık duyabilirsiniz. Aşağıda, sakin bir dere sessizce akıyor, ağacın kökleriyle çerçevelenmiş; burada bir balıkçı, bir gün boyunca oltasını hazırlamakta. Kahverengi ve bej tonlarındaki ince gölgeler, su kenarında geçen sessiz düşünce günlerini düşündürerek sıcak ve nostaljik bir his uyandırıyor.

Arka planda, insan varlığının belirtileri görülebilir; yapraklar arasında gizlenmiş bir rahat değirmen, esere bir anlatım katmanı ekliyor. Kompozisyon, doğa ile insan faaliyetini ustaca dengelemektedir; yalnızlığı fısıldıyor, ama aynı zamanda yaşamın birbirine bağlılığını da çağrıştırıyor. Bir huzur hisse, izleyicinin çevresine sarılır ve kendi hayatlarındaki huzurlu anları düşünmeye davet eder. Eser, sanatçının doğayı ne kadar keskin bir gözle gözlemlediğinin ve bunu derin bir duygusal deneyime nasıl dönüştürdüğünün bir kanıtıdır; kırsal varoluşun basitliğindeki güzelliği derin bir takdirle işaretlemektedir.