Bu huzurlu pastoral sahne, yüksek sonbahar ağaçlarının altında küçük bir koyun sürüsüne bakan yalnız bir çobanın kırsal bir manzarada sakin anını yakalıyor. Sanatçının ince fırça darbeleri, kabuğun ve hayvanların yumuşak yününün karmaşık dokularını hayat veriyor; toprak tonları, kahverengiler ve yeşillerden oluşan muted renk paleti ise sonbaharın melankolisini yansıtıyor. Kompozisyon, gözleri ön plandaki karanlık, heybetli ağaçlardan sisli, geniş çayırlığa nazikçe yönlendirerek ekilen ve vahşi doğa arasında huzurlu bir sürekliliği ima ediyor.

Genel atmosfer sakin bir düşünce hali; seyrek yaprakların arasından süzülen yumuşak ışık ve kapalı gökyüzü mevsimin geçiciliğini hissettiriyor, neredeyse kırsal yaşamın hikayelerini ve çoban ile sürüsü arasındaki ebedi bağı fısıldıyor. Bu eser, doğa ve insan emeğinin derinden iç içe geçtiği bir dönemi yansıtıyor ve sanatçının manzara ile mütevazı sakinlerine karşı duyarlılığını ortaya koyuyor. Basitliğe, yalnızlığa ve pastoral yaşamın ince ritimlerine nazik bir övgü niteliğinde.