Bu etkileyici manzarada, kendimizi kırsal yaşamın nazik ritmine kaptırıyoruz; köylü kadınlar özveriyle mahsulleri topluyorlar. Dokulu fırça darbeleri, bir hasadın yorucu ama huzurlu atmosferini çağrıştırarak, hareket ediyormuş hissi yaratıyor. Alçakgönüllü giysiler giymiş her bir figür, eğilerek ve uyum içinde çalışıyor; pozları, daha basit ve bağlı bir yaşam tarzını hatırlatan bir amaçta birliği öneriyor. Uzaklardaki tepeler, sodalı birçoğuyla yavaşça ilerliyor; dalgalı formları, ön planda yürütülen zorlu çalışmanın etrafını saran huzur dalgaları gibi.

Renk paleti burada önemli bir rol oynuyor; ince gri ve toprak tonları baskındır, manzaranın topraksı gerçeği ile yankılanırken, bazen daha hafif tonların sahneye hayat kattığı gözlemlenir. Bu nüanslı ton oyunları, nostaljik bir duygu katıyor. Neredeyse tarlalarda rüzgarın fısıldadıklarını ve çevrede doğanın uzak çağrısını duyuyoruz. Van Gogh'un kendine has tarzı, ifadeci çizgileri ve duygusal formları ile bu eseri basit bir tasvirin ötesine taşır; insanın toprak ve emekle olan bağlantısını güçlü bir biçimde yansıtır.