Bu etkileyici tablo, Paris'teki yoğun bir meydanda sisli bir günü yakalıyor; binaların, faytonların ve figürlerin konturları sisli bir perdede eriyor. Sanatçı, sahnenin netlik ve belirsizlik arasında geçen geçici bir an gibi hissettiren yumuşak, bulanık fırça darbeleriyle nemli, yoğun atmosferi ustalıkla yaratıyor. Soluk, mat tonlar—gri, mavi ve hafif pembe—tuvali kaplayarak sabah sisinin şehir manzarasını yuttuğu hissini güçlendiriyor. Kompozisyon, ön plandaki hareketli fayton trafiğinden uzaklardaki zar zor seçilen mimari formlara bakışı yönlendirerek derinlik ve gizem yaratıyor.

Işık ve gölgenin ince oyunu etkili; sisin yayılmış ışığı kenarları yumuşatıyor ve sahneyi sessiz bir saygıyla dolduruyor. Bu empresyonist yaklaşım detaydan çok duyguyu ön plana çıkarıyor ve izleyiciyi sisli Paris sabahının soğuğunu ve kısılmış seslerini hissetmeye davet ediyor. Tarihsel olarak, bu eser sanatçının kentsel yaşam ve atmosferik koşullara olan ilgisini yansıtıyor ve empresyonist hareketin geçici etkileri kutlama anlayışına katkı sağlıyor. Duygusal etkisi ise sakin melankolisi; sisle örtülü, canlı ama sessiz bir şehrin şiirsel anı.