In dit levendige schilderij spat een rijke variëteit aan rozen uit een versierde vaas, stralend met een geur die van het doek lijkt te springen. Monet's energieke penseelstreken vangen de delicate bloemblaadjes van de rozen, variërend van zacht roze tot diep karmijn, waarbij elke bloem lijkt te vibreren van leven. Rond de rozen hangt een wolk van kleine witte bloemetjes, waarschijnlijk gypsophila, die een wolkeffect toevoegt, en zo de algehele zachtheid van het boeket versterkt. De textuur van de achtergrond, een mix van zachte tonen, biedt een perfect decor, dat de bloeiende schoonheid benadrukt, terwijl het ook een gevoel van intimiteit geeft, alsof we een geliefd hoekje in een zonovergoten kamer bespieden.

De compositie leidt de blik van de kijker naar een serene maar levendige ruimte; de interactie van kleuren—zachte groenen, hints van geel in de vaas, en de bleke vloerplanken—creëert een harmonieus evenwicht, typisch voor Monets stijl. Er is een bepaalde emotionele lading aan dit stuk, aangezien de bloemen de vergankelijke schoonheid en de stroom van de tijd symboliseren—resonerend met de impressionistische filosofie. Historisch gezien valt dit schilderij in een periode waarin Monet zijn verkenning van stillevens verdiepte, waarbij hij een meesterlijke beheersing van kleur en licht toont die nog steeds weerklank vindt bij het publiek vandaag de dag.