Σε αυτό το μεγαλοπρεπές πίνακα, η μεγαλοσύνη της τελετής στέψης του Ναπολέοντα Ι εκδηλώνεται σαν ένα δραματικό έργο, με κάθε φιγούρα προσεκτικά διαμορφωμένη για να ενσωματώνει το πνεύμα της εποχής. Ο θεατής έρχεται αμέσως σε επαφή με τη σκηνή, κατακλυσμένος από την πλούσια παλέτα χρωμάτων και την έντονη αντίθεση μεταξύ των χρυσών και βασιλικών κόκκινων. Ο Ζακ-Λουί Νταβίντ, ένας καλλιτέχνης γνωστός για την προσοχή του στη λεπτομέρεια και τη σύνθεση, αποτυπώνει την ουσία της εξουσίας με τις προσεκτικά τοποθετημένες μορφές που περιβάλλουν την κεντρική πράξη της στέψης. Ο Ναπολέων, με ένα χρυσό στέμμα, προεδρεύει της εκδήλωσης, ενώ η αυτοκράτειρα Ιωσηφίνα γονατίζει μπροστά του, το λεπτό φόρεμά της να ρέει κομψά γύρω της, καθιστώντας την μέρος αυτής της ιστορικής στιγμής. Οι θεατές γύρω, κάθε ένας με τη δική τους στάση και έκφραση, φαίνεται να κρατούν την αναπνοή τους σε σεβαστή αναμονή· δεν είναι απλώς παρατηρητές, αλλά συμμετέχοντες σε μια κρίσιμη στιγμή της γαλλικής ιστορίας.

Πέρα από την επιφανειακή ομορφιά βρίσκεται μια αισθητή ένταση: ο αέρας σχεδόν σκάει από το μείγμα νίκης και σοβαρότητας. Οι περίτεχνοι κουρτίνες και η εντυπωσιακή αρχιτεκτονική της Νοτρ Νταμ στο Παρίσι παρέχουν την τέλεια σκηνή για αυτό το ιστορικό δράμα. Η αντίθεση μεταξύ φωτός και σκιάς παίζει έναν κρίσιμο ρόλο—αναδεικνύοντας ορισμένες μορφές, ενώ άλλες χάνονται στο σκοτάδι, τονίζοντας έτσι την κεντρική τελετή. Όλες οι ματιές στον πίνακα φαίνεται να είναι στραμμένες προς τον θρόνο, υποδηλώνοντας το βάρος των προσδοκιών που συνοδεύει ένα τέτοιο γεγονός. Σε αυτή τη στιγμή, καθώς ο Ναπολέων στέφεται, μας υπενθυμίζεται το βάρος της κληρονομιάς και η υποκειμενική φύση της ίδιας της ιστορίας. Το έργο του Δαβίδ μας προσκαλεί να σκεφτούμε τη δυναμική της εξουσίας και τις φιλοδοξίες που καθόρισαν μια εποχή, κάνοντάς την όχι μόνο θαυμάσιο καλλιτεχνικό έργο, αλλά και ζωτικής σημασίας ιστορικό ντοκουμέντο.