Σε αυτή τη σκηνή που κυριαρχείται από βαθιές σκιές και ζεστές, απαλά χρώματα, ένας νεαρός υποστηρίζει τρυφερά μια λιπόθυμη γυναίκα, του δέρματος παλλόμενου σε έντονη αντίθεση με το σκοτεινό περιβάλλον. Το λευκό ύφασμα που τυλίγει το σώμα της σχηματίζει κομψές και ρέουσες πτυχές που σχεδόν λάμπουν στο σκοτεινό φόντο, αναδεικνύοντας την ευθραυστότητα των μορφών. Η τρυφερή αγκαλιά του νεαρού και η χαλαρή στάση της γυναίκας υποδηλώνουν μια στιγμή τραγικής οικειότητας, προξενώντας έντονη συναισθηματική ένταση και αντικατοπτρίζοντας μια ιστορία χαμένης αγάπης. Τα αρχιτεκτονικά στοιχεία, το αγαλματίδιο που κρύβεται στη σκιά και η σκοτεινή ατμόσφαιρα ενισχύουν το κλίμα σοβαρότητας και θλίψης, ενώ οι ελεύθερες και εκφραστικές πινελιές του ζωγράφου προσδίδουν αμεσότητα και ωμή συγκίνηση στη σκηνή.

Η δεξιοτεχνική χρήση του chiaroscuro – η δραματική αλληλεπίδραση φωτός και σκιάς – ορίζει τη σύνθεση και εστιάζει το βλέμμα του θεατή στο ζευγάρι. Η κυρίαρχη σκοτεινή παλέτα, πλαισιωμένη από το φως του λευκού υφάσματος και τις λεπτές τόνοι του δέρματος, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μελαγχολίας και επερχόμενης απώλειας. Δημιουργημένο στα μέσα του 19ου αιώνα, το έργο εκφράζει το ενδιαφέρον του Ρομαντισμού για έντονα συναισθήματα, δραματικές αφηγήσεις και τραγική ομορφιά. Η διαχρονική συναισθηματική φόρτιση της σκηνής, σε συνδυασμό με τη οπτική ισορροπία και τη ζωγραφική χάρη, το καθιστούν μια συγκινητική απεικόνιση της αγάπης και της απελπισίας που αλληλεπιδρούν μέσα σε ιστορικό και λογοτεχνικό πλαίσιο.