Αυτή η εκφραστική ζωγραφιά απεικονίζει μια μοναχική γυναίκα που στέκεται σε έναν κήπο που μοιάζει με μοναστηριακό χώρο, η φιγούρα της φωτίζεται απαλά μπροστά από τον φθαρμένο πέτρινο τοίχο και το γοτθικό παράθυρο πίσω της. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί έναν λεπτό συνδυασμό ρεαλισμού και ιμπρεσιονιστικών πινελιών, αποτυπώνοντας με δεξιοτεχνία την υφή του τοίχου με τις υποτονικές σκουριασμένες κηλίδες και την πυκνή βλάστηση που περιβάλλει τη σκηνή. Το απαλό κρεμ πουκάμισο της γυναίκας έρχεται σε αντίθεση με την ρέουσα τερακότα φούστα της, δημιουργώντας μια αρμονική χρωματική ισορροπία με τους γήινους τόνους του φόντου.

Η στάση της, ελαφρώς γυρισμένη με ένα απαλό βλέμμα, προκαλεί μια αίσθηση ηρεμίας και ονείρου, σαν να έχει παγιδευτεί σε μια φευγαλέα στιγμή περισυλλογής. Το γοτθικό παράθυρο με τα περίτεχνα μοτίβα του προσθέτει ένα πνευματικό και ιστορικό στρώμα, προκαλώντας την αίσθηση της επισημότητας του μοναστηριού. Η φυσική, απαλή παλέτα και το διάχυτο φως χαρίζουν στην εικόνα μια γαλήνια, σχεδόν μελαγχολική ατμόσφαιρα, αντανακλώντας το ενδιαφέρον των αρχών του 20ού αιώνα για την ψυχική διάθεση και τον εσωτερικό κόσμο μέσω του υπαίθριου πορτρέτου.