Dit expressieve schilderij toont een eenzame vrouw die staat in wat lijkt op een kloostertuin, haar silhouet zacht verlicht tegen de verweerde stenen muur en het gotische raam erachter. De kunstenaar gebruikt een delicate mix van realisme en impressionistische penseelstreken, waarbij de textuur van de muur met subtiele roestvlekken en de weelderige begroeiing rondom vakkundig worden weergegeven. De zachte crèmekleurige blouse van de vrouw contrasteert met haar vloeiende terracotta rok, wat een harmonieuze kleurbalans creëert met de aardetinten van de achtergrond.

Haar pose, licht gedraaid met een zachte blik, nodigt uit tot stille contemplatie en dromerigheid, alsof ze gevangen is in een vluchtig moment van mijmering. Het gotische raam met zijn ingewikkelde tracering voegt een spirituele en historische laag toe, die de plechtigheid van het klooster oproept. Het gedempte, natuurlijke kleurenpalet en het zachte, diffuse licht geven de scène een serene, bijna melancholische sfeer, wat de interesse van het begin van de 20e eeuw weerspiegelt voor stemming en innerlijk leven via buitenportretten.