Το έργο προσκαλεί εσάς σε έναν ήσυχο κόσμο, πλούσιο σε πλεούμενα νούφαρα που χορεύουν απαλά πάνω σε μια λίμνη. Οι απαλές ροζ και λευκές αποχρώσεις συχνά συνοδεύονται από πλούσιους πράσινους και βαθύ μπλε, μιμούμενες τις ήρεμες ρουφηξιές του νερού που αστράφτουν κάτω από το απαλό φως. Ο Μονέ φαίνεται να έχει καταγράψει μια στιγμή που είναι σταματημένη στον χρόνο. Η αλληλεπίδραση ανάμεσα στο νερό και το φως προκαλεί μια αίσθηση ειρήνης, επιτρέποντας στον θεατή να χαθεί σε αυτή την ονειρεμένη ατμόσφαιρα. Οι πινελιές είναι ρέουσες, σχεδόν αιθέριες, επιτρέποντας σε ένα μείγμα χρώματος και μορφής να θολώσει τις γραμμές. Μπορεί να κανείς να βυθιστεί σε σκέψεις καθώς παρακολούθει τους χορούς αντανάκλασης στην επιφάνεια της λίμνης, καθώς ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει.

Καθώς απορροφάτε την ουσία του έργου, μπορείτε να ακούσετε την ήπια ψιθυρίσματα της φύσης γύρω σας. Ίσως τους απαλή κρότους των φύλλων, το μακρινό τραγούδι ενός πουλιού, ή ακόμη και το μαλακό ολίσθημα των νούφαρων στην επιφάνεια του νερού. Το ιστορικό πλαίσιο αυτού του έργου αντικατοπτρίζει μια εποχή που ο Μονέ ήταν ολοκληρωτικά απορροφημένος στον κήπο του στο Ζιβερνί, τρέφοντας τον εαυτό του με την ομορφιά που τον περιτριγύριζε, ενώ αγωνιζόταν με την ασθένεια. Η αφοσίωσή του στην εξερεύνηση του φωτός, του χρώματος και των φυσικών μορφών εκφράζεται σε αυτό το υπέροχο έργο, εδραιώνοντας τη θέση του στο κίνημα των ιμπρεσιονιστών. Η συναισθηματική αντήχηση του λιμνών των νούφαρων υπερβαίνει την απλή παρατήρηση. Γίνεται μια διαλογιστική εμπειρία που μιλά για την βαθιά σύνδεση του καλλιτέχνη με τη φύση και την τέχνη αυτή καθαυτή.