Σε αυτό το μαγευτικό έργο, ο θεατής μεταφέρεται σε μια ήρεμη στιγμή δίπλα στο νερό, όπου απαλές ρυακιές παίζουν στην επιφάνεια της Σηκουάνας. Ο καμβάς είναι ζωντανός με τις δυναμικές πινελιές που χαρακτηρίζουν τον Ιμπρεσιονισμό, προκαλώντας μια αίσθηση κίνησης που χορεύει μέσα στη σκηνή. Τα δέντρα, ντυμένα με ζωντανές φθινοπωρινές αποχρώσεις του πορτοκαλί και του καστανιού, περιβάλουν όμορφα τη σύνθεση, ενώ η αντανάκλαση στο νερό δημιουργεί μια αρμονική συνομιλία μεταξύ πραγματικότητας και της εικόνας της στον καθρέφτη. Η μόνη βάρκα, μια ψίθυρος ανθρώπινης παρουσίας, γλιστρά εύκολα, χωμένη ανάμεσα στις κυματιστές λυγές. Εδώ υπάρχει μια αίσθηση ηρεμίας, μια ιερή παύση στο χρόνο.

Η παλέτα χρωμάτων μιλά τόσο για απαλότητα όσο και για ζωντάνια; οι θερμές αποχρώσεις αλληλεπικαλύπτονται με κρύες αντανάκλασεις, παράγοντας μια ισορροπία που αγγίζει την ψυχή. Μια πληθώρα πράσινων και καφέ αποχρώσεων συμπληρώνει τη φλογερή φυλλοβόλο, ενώ οι μαλακές γαλάζιες του ουρανού τραβούν την προσοχή προς τα επάνω, συλλαμβάνοντας τα χαλαρά σύννεφα που πλέουν αργά. Αυτή η σύνθεση δεν εντυπωσιάζει μόνο τα μάτια αλλά επίσης προκαλεί μια καθορισμένη ηρεμία, προσκαλώντας να καθίσει κανείς δίπλα στο ποτάμι, να εισπνεύσει τον καθαρό αέρα και να νιώσει τον κόσμο γύρω του να επιβραδυνεται. Στο πλαίσιο του, δημιουργημένο στο τέλος του 19ου αιώνα, αυτός ο πίνακας ενσωματώνει τις αρχές του Ιμπρεσιονισμού, επικεντρωμένο στο φως, το χρώμα και την εφήμερη ομορφιά της φύσης. Είναι μια ήπια υπενθύμιση για τις φευγαλέες στιγμές της ζωής, που καταγράφονται στον καμβά για πάντα.