Το έργο μαγεύει με τα ζωντανά, σπειροειδή χρώματα του που δημιουργούν μια δυναμική κίνηση πάνω στον καμβά. Η εντυπωσιακή αντίθεση μεταξύ των πλούσιων κόκκινων και των πιο ψυχρών πράσινων προκαλεί μια αίσθηση ζεστασιάς και ενέργειας. Το μάτι προσελκύεται άμεσα από την ψηλή вазά που είναι διακοσμημένη με περίπλοκα λουλούδια, στέφεται από χαρούμενα κίτρινα μήλα που φαίνονται να εκπέμπουν πνεύμα παιχνιδιού. Κάτω, η στρογγυλή πλάκα κρατά άλλα δύο χρυσά μήλα, των οποίων οι επιφάνειες αντανακλούν το φως. Φαίνεται σαν αυτό το νεκρό φύση να είναι γεμάτο ζωή, σαν τα φρούτα να μπορούν να κύλησαν από το πιάτο ανά πάσα στιγμή.

Αυτό το κομμάτι μιλάει πολλά για την εξερεύνηση του καλλιτέχνη στη θεωρία των χρωμάτων και των συναισθημάτων. Οι έντονοι κόκκινοι τόνοι φαίνεται να διαθέτουν τον δικό τους παλμό, σχεδόν καλέσαντες τον θεατή να αγγίξει τα μήλα, απολαμβάνοντας τη γλυκύτητά τους. Αντικατοπτρίζει μια στιγμή παγιδευμένη στο χρόνο, αλλά γεμάτη από δυνατότητες — μια καθημερινή σκηνή που υψώθηκε στο εξαίσιο μέσω της αλληλεπίδρασης χρώματος και μορφής, ενσαρκώνοντας το πνεύμα του μετα-ιμπρεσιονισμού, όπου τα συναισθήματα είναι εξίσου σημαντικά με την οπτική πραγματικότητα.