Σ' αυτή την ευχάριστη σκηνή, ένα πράσινο λιβάδι εκτείνεται κάτω από έναν εκτενή ουρανό, καταγράφοντας την ουσία μιας ήρεμης καλοκαιρινής ημέρας. Η βούρτσα του ζωγράφου χορεύει ελαφρά πάνω στον καμβά, δημιουργώντας απαλές πινελιές που προκαλούν τον ψίθυρο των φύλλων και τον θρόισμα ενός ζεστού ανέμου. Δύο φιγούρες εμφανίζονται κατά διαστήματα στο τοπίο· μία αναπαύεται ήσυχα στο γρασίδι, προστατευμένη από ένα πράσινο ομπρέλο, ενώ η άλλη φαίνεται να γλιστρήσει κομψά δια μέσου της ηλιόλουστης λειβάδας. Αυτή η ατμόσφαιρα ήσυχης ανάπαυσης αντηχεί στον θεατή, επιτρέποντάς του σχεδόν να ακούσει τον φθόγγο των πουλιών στο βάθος και να νιώσει την αφής της γης κάτω από τα δάχτυλά του.

Η επιλογή χρωμάτων του Μονέ εισάγει μια παλέτα που αναπνέει ζωή στην εικόνα. Οι πράσινοι τόνοι κυριαρχούν, που κυμαίνονται από βαθιές ελιές μέχρι φωτεινά λάιμ, παρατεκούν υπέροχα με τη δροσιά του γαλάζιου ουρανού. Το φως του ήλιου χορεύει στην επιφάνεια, ψιθυρίζοντας αποχρώσεις κίτρινου και λευκού που υποδηλώνουν τη ζεστασιά που ακτινοβολεί από πάνω. Κάθε χρώμα συγχωνεύεται με το άλλο με έναν τρόπο που προκαλεί ταυτόχρονα κίνηση και ηρεμία, συνδέοντας τα διάφορα στοιχεία του τοπίου σε μια αρμονική εμπειρία. Ιστορικά, αυτό το έργο είναι συμβολικό της κίνησης του ιμπρεσιονισμού, όπου ο Μονέ και οι σύγχρονοί του προσπάθησαν να αποτυπώσουν φευγαλέες στιγμές, εστιάζοντας στην αλληλεπίδραση μεταξύ φωτός και φύσης. Αυτό το τοπίο δεν μόνο που ενσωματώνει μία εποχή, αλλά προκαλεί και μια συναισθηματική αντίδραση, ενθαρρύνοντας τους θεατές να απολαύσουν την ηρεμία του καλοκαιριού.