Σ' αυτό το ζωντανό και εκφραστικό πορτρέτο, μια μοναχική φιγούρα κάθεται σε σκέψη, πιασμένη με θαυμάσιο τρόπο σε επικλινείς πινελιές που προκαλούν τόσο συναισθήματα όσο και βάθος. Ο γέρος, ντυμένος απλά, φοράει ένα καπέλο με φαρδιά γείσο που σκοτεινιάζει το πρόσωπό του, τονίζοντας τις ρυτίδες και τις γραμμές που είναι χαραγμένες στο δέρμα του - η κάθε μια διηγείται μια ιστορία μιας ζωής που έχει ζήσει. Το φόντο λάμπει με ένα ζεστό, σχεδόν χρυσό τόνο; αυτό απεναντίας, έρχεται σε σφοδρή αντίθεση με τους ψυχρούς τόνους του ρούχου του. Η παλέτα δημιουργεί μια οπτική ισορροπία που καλεί το βλέμμα να παραμείνει. Υπάρχει ένα απτό βάρος αυτήν την φιγούρα. Τα χέρια του είναι σταυρωμένα πάνω στο στήθος του, υποδηλώνοντας άμυνα ή, ίσως, μια κουρασμένη αποδοχή του κόσμου γύρω του. Η εκφραστική τεχνική με την οποία ζωγραφίζεται προσδίδει κίνηση και συναίσθημα στη ζωγραφική παρά την ακινησία του θέματος.

Καθώς κοιτάζει κανείς στα βάθη αυτού του έργου, είναι αδύνατο να μην νιώθει μια σύνδεση με την ενδοσκοπική ματιά του γέροντα. Αυτή η συναισθηματική διάσταση ενισχύεται από το χαρακτηριστικό στυλ του Μουνκ, που συνδυάζει τον ρεαλισμό με μια πιο αφηρημένη προσέγγιση που τονίζει το ψυχολογικό στοιχείο πάνω σε αυτό του φυσικού. Ιστορικά, αυτό το κομμάτι αντικατοπτρίζει μια εποχή κατά την οποία οι καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένου του Μουνκ, επιχείρησαν να εξερευνήσουν την ανθρώπινη ψυχή και τα υπαρξιακά θέματα, γεφυρώνοντας την απόσταση μεταξύ 19ου και 20ού αιώνα. Αντηχεί με τη συνεχή έρευνα του Μουνκ πάνω στην μοναξιά, τη μελαγχολία και τις αλήθειες της ανθρώπινης κατάστασης, σημειώνοντας τη σπουδαιότητά του όχι μόνο ως πορτρέτο, αλλά ως μια συναισθηματική αφήγηση που capture's shared experiences of life's enduring challenges.