Na tym żywym i ekspresyjnym portrecie samotna figura siedzi w kontemplacji, doskonale uchwycona bardzo szerokimi pociągnięciami pędzla, które przywołują zarówno emocje, jak i głębię. Stary człowiek, ubrany skromnie, nosi szeroki kapelusz, który zacienia jego twarz, podkreślając zmarszczki i linie na jego skórze - każda opowiada historię o przeżytym życiu. Tło błyszczy ciepłym odcieniem, prawie złotym; kontrastuje w spektakularny sposób z chłodnymi tonami jego odzieży; paleta tworzy wizualną równowagę, zachęcając spojrzenie do zatrzymania się. Powaga tej figury jest wyczuwalna; jego ramiona są ciasno skrzyżowane na klatce piersiowej, co sugeruje defensywność lub być może zmęczoną rezygnację wobec otaczającego go świata. Wyraziste pociągnięcia pędzla nadają obrazowi dynamikę, nadając mu ruch i emocje pomimo bezruchu postaci.

Patrząc w głębię tego dzieła, nie sposób nie poczuć się związanym z introspektywnym spojrzeniem starszego mężczyzny. Ta emocja jest wzmocniona przez charakterystyczny styl Muncha, który łączy realizm z bardziej abstrakcyjnym podejściem, kładąc większy nacisk na psychologiczne niż na fizyczne. Historycznie rzecz biorąc, ten utwór odzwierciedla okres, w którym artyści, w tym Munch, starali się badać ludzką psychikę i egzystencjalne tematy, budując most między XIX a XX wiekiem. Przebija się to przez kontynuację eksploracji Muncha tego, co to znaczy być samym, melancholijnym oraz prawd o ludzkiej naturze, co podkreśla znaczenie tego utworu nie tylko jako portretu, ale jako emocjonalnej narracji uchwycającej wspólne doświadczenia trwających wyzwań życiowych.