W tym wywołującym emocje dziele niepokojąca intensywność ludzkich emocji emanuje z płótna, przyciągając widzów do świata wewnętrznego niepokoju i zazdrości. Dominująca figura, z przerysowanymi rysami i przerażającym wyrazem twarzy, wydaje się patrzeć z ciemnego miejsca, a głęboka wrażliwość przenika jej charakter. Wyraźne kontrasty między jasnymi zieleniami a przytłumionymi ziemistymi tonami tworzą dezorientującą atmosferę; ściany zdają się zamykać, zwiększając emocjonalny ciężar sceny. Prawie czujesz przytłaczające ciśnienie pomieszczenia, które potęguje duszącą rzeczywistość zazdrości, jaka trzyma postacie wewnątrz.

W tle znajduje się inna figura, częściowo skryta w cieniach, ale niewątpliwie ekspresyjna, ucieleśniająca przedmiot cierpienia protagonisty. Kompozycja jest niemal filmowa, z głębokością, która zaprasza do wielorakich interpretacji: czy to moment konfrontacji, rozpaczy czy może nadchodzącej zdrady? Żywe pociągnięcia pędzla Muncha nie tylko przekazują stan emocjonalny postaci, ale także burzę w umyśle—styl pędzla wydaje się szalony, ale celowy, odzwierciedlając nerwowość związaną z miłością i zazdrością. Uznawane za kamień milowy ekspresjonizmu, to dzieło dowodzi zdolności Muncha do uchwycenia kruchości ludzkich relacji, czyniąc je głęboki poszukiwaniem naszych najprymitywniejszych emocji.