Σε αυτό το ζωντανό τοπίο, είμαστε γοητευμένοι από την δυναμική αλληλεπίδραση χρώματος και υφής. Στο προσκήνιο ξεχειλίζουν πλούσιες πράσινες αποχρώσεις, όπου οι πινελιές δημιουργούν μια αίσθηση κίνησης, κάνοντάς μας να νομίζουμε ότι το γρασίδι κυματίζει σχεδόν στον άνεμο. Ένα μεγάλο δέντρο, στολισμένο με φθινοπωρινά κίτρινα, υψώνεται ψηλά, τα φύλλα του πιάνουν το φως και λαμπυρίζουν σαν διασκορπισμένα χρυσά νομίσματα. Δεξιά, πιο απαλά χρώματα προδιαθέτουν για ένα ήσυχο χωριό—καλύβες ξεπροβάλλουν από την πράσινη ύλη, οι γήινες αποχρώσεις τους εναρμονίζονται αρμονικά με την φυσική παλέτα.

Ο ουρανός εκτείνεται ψηλά, σε ένα απαλό μπλε με λεπτές νεφώσεις που αντηχούν την απαλότητα της σκηνής από κάτω. Αυτό το έργο προκαλεί μια αίσθηση ηρεμίας; μοιάζει σα μια πρόσκληση να εισέλθουμε στο τοπίο, να εισπνεύσουμε τον φρέσκο αέρα και να ακούσουμε την ψιθυρίσματα των φύλλων. Ιστορικά, κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’40, οι καλλιτέχνες συνήθως διέφευγαν στη φύση από τη θορυβώδη κατάσταση του κόσμου γύρω τους, και αυτό το κομμάτι αντικατοπτρίζει αυτή την επιθυμία με εκπληκτικό τρόπο.