Απλώνεται μια ήρεμη σκηνή δίπλα στον ποταμό, με μια απαλὴ, ήρεμη παλέτα που μεταφέρει τη γαλήνη του πρωινού ή του σβήνοντος απόγευμα. Οι απαλοί πινελιές ζωντανεύουν μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα, καθώς ψηλά δέντρα δεσπόζουν κατά μήκος της όχθης, τα φύλλα τους αποτυπωμένα με μια λεπτή εντύπωση εμπνευσμένη από τον ιμπρεσιονισμό. Μια μοναχική φιγούρα στέκεται κάτω από το φως που διαχέεται μέσα από τα δέντρα, προσθέτοντας μια ανθρώπινη νότα στην απέραντη φυσική ηρεμία. Το μονοπάτι που στρίβει μέσα από τα φυλλώματα καλεί τον θεατή να περιπλανηθεί βαθύτερα σε αυτόν τον ήσυχο κόσμο. Οι απαλοί τόνοι και τα διάσπαρτα σύννεφα υποδηλώνουν μια στιγμή παγιδευμένη ανάμεσα στο φως και τη σκιά, μια ποιητική παύση στον φυσικό ρυθμό.

Η σύνθεση συνδυάζει τον ρεαλισμό με τον ιμπρεσιονισμό, εξισορροπώντας την πυκνή υφή των κορμών και των φύλλων με τη γαλήνη του νερού που αντανακλά. Η βάρκα που αράζει στην όχθη προσθέτει ένα λεπτό αφηγηματικό στοιχείο — ίσως μια στιγμή ξεκούρασης ή προσμονής. Το έργο ενσαρκώνει τις γαλλικές τοπιογραφικές παραδόσεις του 19ου αιώνα, ενώ προκαλεί μια στοχαστική αλληλεπίδραση με την ήρεμη ομορφιά του τοπίου.