Η σκηνή εκτυλίσσεται σε ένα πυκνό, σκοτεινό δάσος όπου μια ομάδα πανοπλισμένων ιπποτών πάνω σε άλογα προχωρούν προσεκτικά σε δύσβατο έδαφος. Η λεπτομερής χαρακτική αποτυπώνει επιδέξια τη χρήση φωτός και σκιάς, με το φως του φεγγαριού να διαπερνά τον συννεφιασμένο ουρανό, φωτίζοντας τα αποφασιστικά πρόσωπα των ιπποτών και τα λαμπερά όπλα τους. Τα στριφτά κλαδιά και τα πεσμένα κορμιά στο προσκήνιο προσθέτουν υφή, ενισχύοντας το αίσθημα μυστηρίου και κινδύνου που περιβάλλει τη σκηνή. Τα απομακρυσμένα ερείπια στα αριστερά υποδηλώνουν ένα ξεχασμένο παρελθόν, ίσως ένα βασίλειο ή φρούριο που χάθηκε με τον χρόνο.

Η σύνθεση είναι δυναμική αλλά ισορροπημένη· οι διαγώνιες γραμμές των λόγχων των ιπποτών και του πεσμένου δέντρου δημιουργούν αίσθηση κίνησης και έντασης. Η μονοχρωματική παλέτα, χαρακτηριστική της λεπτής χαρακτικής, εντείνει την δραματική ατμόσφαιρα, επιτρέποντας στον θεατή να νιώσει τον ψυχρό νυχτερινό αέρα και το βάρος της αποστολής που φέρουν αυτές οι μορφές. Το έργο προκαλεί συναισθηματική αντίδραση προσμονής και σεμνότητας, βυθίζοντας τον θεατή σε έναν μεσαιωνικό κόσμο γεμάτο κινδύνους και τιμή. Αποτελεί σημαντικό παράδειγμα εικονογραφικής τέχνης του 19ου αιώνα, που συνδυάζει ιστορικό ρομαντισμό με λεπτομερή αφήγηση.