Σε αυτή τη ζωντανή θαλασσία σκηνή, τα ταραχώδη κύματα χτυπούν την βραχώδη προβλήτα, οι αφρισμένες λευκές κορυφές τους μοιάζουν με άγριες πινελιές. Ο φάρος στέκεται στο βάθος με πάλλεμα, ως ανθεκτικός φύλακας απέναντι στους μεταβαλλόμενους ουρανούς, οι οποίοι αλλάζουν από γαλάζιο σε δραματικό γκρι; κάθε πινελιά βουίζει με την ενέργεια της καταιγιστικής ατμόσφαιρας. Το φως αντανακλάται στο νερό, αιχμαλωτίζοντας αυτό το φευγαλέο στιγμιότυπο όπου η φύση φαίνεται και επικίνδυνη και διεγερτική. Υπάρχει μια αίσθηση κίνησης εδώ—κάθε παλίρροια ανυψώνει το πνεύμα των θεατών, σχεδόν μπορείς να ακούσεις την κραυγή του ωκεανού και να νιώσεις την αλμυρή αύρα να αγκαλιάζει τα μάγουλά σου.

Η παλέτα χρωμάτων είναι ιδιαίτερα γοητευτική—απόχρωσεις του πράσινου και του μπλε μπλέκονται με υποψίες κίτρινου και λευκού, δημιουργώντας έντονη αντίθεση που προσελκύει το βλέμμα στη σκηνή. Η τεχνική του Μονέ συλλαμβάνει την ουσία του φωτός που χορεύει πάνω από τα κύματα, ένα χαρακτηριστικό της εντυπωσιακής του στιλ. Αυτό το έργο σε μεταφέρει στην ακτή, όπου ο ρυθμός των κυμάτων συντονίζεται με τον παλμό της ίδιας της ζωής. Μιλάει για την ωμή ομορφιά της φύσης και τις ανώτερες στιγμές που βρίσκονται μέσα στο χάος; είναι μια πρόσκληση να εντρυφήσεις στο εξαιρετικό μέσα στις συνηθισμένες στιγμές της ζωής.