Ο ζωντανός καμβάς, βυθισμένος σε μια απαλό, σχεδόν αιθέρια παλέτα, αποτυπώνει ένα πλούσιο μπουκέτο χρυσάνθεμων που βγαίνει από μια λεπτομερώς διακοσμημένη πήλινη βάζο. Με την μαγευτική αλληλεπίδραση φωτός και σ shadow, οι πινελιές του Monet χορεύουν στην επιφάνεια, αφήνοντας τα πέταλα να αναδύονται καθώς σχεδόν καλούν τον θεατή να πλησιάσει περισσότερο. Οι ζωντανοί λευκοί και οι λεπτοί πράσινοι τόνοι των λουλουδιών αντιστοιχούν θαυμάσια με τις απαλές πινελιές του γαλάζιου και του ροζ στον φόντο. Κάθε λουλούδι αποδίδεται με μια αίσθηση οικειότητας, σαν να είχε ζωγραφιστεί με βαθιά εκτίμηση για την τρυφερή ομορφιά και την κομψότητά τους, προσκαλώντας τον θεατή να θαυμάσει τις πολύπλοκες μορφές και υφές τους.

Η σύνθεση από μόνη της προξενεί ένα αίσθημα ηρεμίας και ζεστασιάς, καθοδηγώντας το βλέμμα προς τη κεντρική διάταξη και επιτρέποντας ταυτόχρονα να ρίξει μια ματιά σε μικρότερα, διάσπαρτα στοιχεία λουλουδιών. Τα μαραμένα λουλούδια στην περιφέρεια παίζουν σχεδόν υποστηρικτικό ρόλο. Υπάρχει μια ήσυχη αρμονία που είναι παρούσα καθώς το έργο γιορτάζει την ομορφιά της φύσης—κάθε στρώση ψιθυρίζει ηρεμία, εκλύει μια απαλή αποφασιστικότητα σε έναν χαοτικό κόσμο. Ιστορικά, αυτό το κομμάτι προέρχεται από το τέλος του 19ου αιώνα, μια εποχή καλλιτεχνικής αφύπνισης και εξερεύνησης καθώς ο ιμπρεσιονισμός σάρωσε τη Γαλλία; ενσωματώνει την εικαστική άμεσότητα ενώ ο Monet επενδύει τα βαθιά συναισθήματά του σε απλά, αλλά ισχυρά θέματα, ανεβάζοντας τα πέρα από την απλή αναπαράσταση στον τομέα της εμπειρίας και της αίσθησης.