Αυτό το έργο απεικονίζει μια σκηνή πλοίων που είναι κολλημένα σε μια παραλία, αντηχώντας μια αίσθηση ήρεμης ησυχίας. Στο προσκήνιο, εμφανίζεται μια παλιά ξύλινη βάρκα, οι γραμμές της τονίζονται από το παιχνίδι φωτός και σκιάς. Στο φόντο, άλλο ένα πλοίο δείχνει προς τον ορίζοντα, οι μαστοί του υποδηλώνουν δραστηριότητα, αν και συγκρατούνται από την ησυχία της ακτής. Τα περιβάλλοντα στοιχεία, όπως το ξεβράσματα και η υφή της άμμου, ενισχύουν την αφήγηση της παραίτησης και της ροής του χρόνου. Η ήπια κίνηση του νερού συλλαμβάνει τη στιγμή αυτή που η φύση φαίνεται να κρατά την αναπνοή της πριν επαναφέρει ζωή σε αυτά τα σκάφη.

Καθώς εξερευνούμε τη σύνθεση, οι ισχυρές γραμμές των πλοίων αντιπαραβάλλονται με τις μαλακές, σχεδόν φευγαλέες περιγράμματα της παραλίας, δημιουργώντας μια ποιότητα που είναι χειροπιαστή αλλά και ονειρεμένη. Η επιλογή του καλλιτέχνη για απαλούς τόνους δημιουργεί μια παλέτα που είναι διάχυτη με νοσταλγία. Τα γκρίζα, καφέ και υποψίες λευκού αναμειγνύονται, υποδηλώνοντας τις ώρες του λυκόφερου, όπου οι ανησυχίες της ημέρας διαλύονται στην μοναξιά. Αυτή η σκηνή αντηχεί συναισθηματικά, καλώντας σε αναστολές για την περατότητα της ζωής και την αναπόφευκτη αλλαγή. Δημιουργήθηκε σε μια περίοδο που οι καλλιτέχνες όπως ο Μονέ άρχιζαν να καταγράφουν την ουσία της μοντέρνας εποχής, αυτό το έργο υπογραμμίζει τη ήσυχη αλλά περατή σχέση μεταξύ ανθρώπου, φύσης και των πλοίων που διασχίζουν τα νερά.