To dzieło przedstawia scenę łodzi osiadłych na plaży, wywołując poczucie cichego spokoju. Na pierwszym planie widać stary drewniany statek, którego kształty podkreśla gra światła i cienia. W tle znajduje się inna łódź, skierowana w stronę horyzontu, jej maszty sugerują ruch, ale pozostają zatrzymane przez spokojny brzeg. Elementy otaczające, takie jak pływające przedmioty i teksturowany piasek, wzmacniają narrację o porzuceniu i upływie czasu. Delikatne falowanie wody uchwyca ten ulotny moment, w którym natura zdaje się wstrzymywać oddech przed przywróceniem życia tym jednostkom.

Zgłębiając kompozycję, silne linie statków kontrastują z miękkimi i prawie ulotnymi konturami plaży, wywołując jakość namacalną, ale marzycielską. Wybór artysty stonowanych tonów tworzy paletę przesiąkniętą nostalgią; odcienie szarości, brązu i bieli mieszają się, sugerując godziny zmierzchu, w których zmartwienia dnia rozpuszczają się w samotności. Ta scena emocjonalnie rezonuje, skłaniając do refleksji nad efemeryczną naturą życia i nieuchronnością zmian. Stworzona w okresie, gdy artyści tacy jak Monet zaczynali uchwytywać istotę nowoczesności, to dzieło podkreśla spokojny, ale ulotny związek między człowiekiem, naturą a jednostkami żeglującymi wodami.