Het levendige doek, ondergedompeld in een zachte, bijna etherische palet, vangt een weelderig boeket van chrysanten dat uit een delicaat versierde terracotta vaas opbloeit. Met de betoverende interactie van licht en schaduw dansen de penseelstreken van Monet over het oppervlak, waardoor de bloemblaadjes eruit zien alsof ze zich in een zachte wieg bewegen, alsof ze de kijker uitnodigen om dichterbij te komen; de levendige witte en subtiele groene kleuren van de bloemen contrasteren prachtig met de zachte blauwe en roze vegen op de achtergrond. Elke bloem is weergegeven met een gevoel van intimiteit, alsof deze geschilderd is met een diep respect voor hun fragiele schoonheid en elegantie en uitgenodigd wordt om bewonderd te worden om hun complexe vormen en texturen.

De compositie zelf roept een gevoel van kalmte en warmte op, trekt de blik naar het centrale arrangement, terwijl het ook blikken laat werpen op kleinere, uiteenlopende bloemenelementen; de verwelkte bloemen rond de rand lijken bijna een ondersteunende rol te spelen. Er is een stille harmonie aanwezig terwijl het werk de schoonheid van de natuur viert—elke penseelstrook fluistert vrede, uitstralend met een zachte vastberadenheid in een chaotische wereld. Historisch gezien ontstaat dit stuk aan het einde van de 19e eeuw, een periode van artistiek ontwaken en verkenning toen het impressionisme door Frankrijk raasde; het kapselt de directe schilderkunstelijke onmiddellijke uitdrukking in die Monet zijn diepe emoties in eenvoudige maar krachtige thema's investeert, ze verheft boven louter representatie naar het rijk van ervaring en sensatie.