In dit fascinerende werk trekken lagen van zachte pasteltinten en etherische penseelstreken de kijker in een dromerige interpretatie van de Londense skyline. De prominente silhouet van de Egyptische obelisk contrasteert met de gebouwen van Charing Cross, die ogenschijnlijk verloren raken in de ochtendnevel. Monet's penseelvoering is zowel vloeiend als spontaan, het vangt de vluchtige schoonheid van het licht dat boven de Theems danst; de reflecties schitteren in tinten van blauw, groen en zachte roze, alsof de rivier zelf gevangen is in een delicaat droom.

De sfeer straalt een gevoel van kalmte uit, die de stilte van de dageraad oproept waar de tijd lijkt stil te staan. De vage horizon, gemarkeerd door zachte architectonische vormen, suggereert niet alleen een landschap, maar ook een emotioneel landschap. Dit stuk vangt de essentie van een tijdperk waarin het traditionele en het moderne in een constante dialoog waren. Monet's benadering fungeert als visuele poëzie; het dwingt ons om te stoppen, diep adem te halen en ons onder te dompelen in de vergankelijke schoonheid die bestaat op het kruispunt van natuur en stadsleven.