Σε μια ήρεμη σκηνή παστωριλικής ομορφιάς, αυτό το έργο τέχνης αποτυπώνει την ήρεμη αρμονία που εντοπίζεται στη φύση. Δύο βοσκοί αγόρια κοσμούν το πλούσιο τοπίο, παρακολουθώντας προσεκτικά το κοπάδι των προβάτων τους, που είναι εγκατεστημένο στα πράσινα λιβάδια που κυματίζουν απαλά κάτω από την ανάσα ενός απαλού αεράκι. Τα δέντρα υψώνονται ψηλά και περήφανα, οι φύλλωσεις ηχογραφούν σαν ψίθυροι αρχαίων μυστικών, ενώ το απαλό χρυσό φως λούζει όλη τη σκηνή με μια μαγευτική λάμψη; είναι σαν ο χρόνος σε ατολευταηί επιστροφή να έχει σταματήσει για να θαυμάσει αυτή τη στιγμή. Η μακρινή θέα ξεθωριάζει σε αμυδρό γαλάζιο, υποδεικνύοντας μια έκταση που προσκαλεί τη φαντασία του θεατή να πλανιέται πέρα από το πλαίσιο.

Η σύνθεση είναι άριστα σχεδιασμένη, οδηγώντας το βλέμμα μέσα από μια διαδρομή με υφές και χρώματα που επικαλύπτονται — οι πλούσιες πράσινές της χλόης αντιπαραβάλλονται όμορφα με τις ζεστές γήινες αποχρώσεις των βράχων. Η φυσική ουσία που διαβιβάζεται μέσω της ζωγραφικής υποδηλώνει μια επιθυμία για απλότητα, αντηχώντας μια εποχή κατά την οποία τέτοιες παστωμένες σκηνές ήταν ένα καταφύγιο από τον ταχείως εκβιομηχανίζοντα κόσμο. Κάθε πινελιά φερμουάρ φαίνεται να ψιθυρίζει ιστορίες ειδυλλιακών εγκαταστάσεων που μοιράζονται μεταξύ των αγοριών και του περιβάλλοντός τους, δημιουργώντας μια αίσθηση νοσταλγίας για την χαμένη αθωότητα, δείχνοντας όχι μόνο την ομορφιά του τοπίου αλλά και μια συναισθηματική διήγηση που αντηχεί βαθιά με την εκτίμηση του θεατή για την αγροτική ζωή.