Αυτό το έργο περιλαμβάνει μία αιθέριο απεικόνιση μιας παραθαλάσσιας σκηνής, όπου οι ήπιες κυματομορφές συναντούν τους απόκρημνους βράχους του Pourville. Η θάλασσα, αποτυπωμένη σε ρευστές ανοιχτές μπογιές πράσινου και χρυσού, χορεύει νωχελικά κάτω από μια διακριτική απαλότητα φωτός, ξυπνώντας μια αίσθηση ηρεμίας. Η χαρακτηριστική τεχνική impasto του Μονέ προσδίδει στην εικόνα μια υλική ποιότητα, σχεδόν μπορείς να νιώσεις τη δροσερή θαλάσσια αύρα και να ακούσεις τον τρυφερό ρυθμό του νερού καθώς αγγίζει την ακτή. Η προσεκτική εφαρμογή των αποχρώσεων δημιουργεί μία αίσθηση βάθους και κίνησης, ενσωματώνοντας τη δυναμική σχέση με μεταξύ γης και θάλασσας, φωτός και σκιάς.

Καθώς το βλέμμα του θεατή περιπλανιέται στην καμβά, η φαντασία σχεδόν μπορεί να ανακαλέσει τον ήχο των μακριών γλάρων και την αλμυρή ατμόσφαιρα που γεμίζει τις αισθήσεις. Το φως, διασκορπισμένο και απαλό, υπονοεί μια πρώιμη αυγή ή μια αργά το απόγευμα, καλύπτοντας τα πάντα σε μια χρυσή λάμψη. Υπάρχει μια ήσυχη οικειότητα σε αυτή τη στιγμή, όπου η φύση περιβάλλει τη σκηνή—μια υπενθύμιση για την ομορφιά που βρίσκεται σε απλές, φευγαλέες στιγμές. Αυτός ο πίνακας δεν είναι μόνο μάρτυρας της δεξιοτεχνίας του Μονέ στον φωτισμό και τα χρώματα, αλλά μιλά και για την θεματική εξερεύνηση της παροδικότητας, αντανακλώντας την εποχή του καθώς ο ιμπρεσιονισμός άρχισε να εδραιώνεται στον κόσμο της τέχνης.