Σε αυτό το συναρπαστικό έργο, εμφανίζεται μια ήσυχη σκηνή όπου ο απαλός ήχος του νερού συναντά την τρυφερή αγκαλιά της ομίχλης. Οι πινελιές υποδηλώνουν μια ρευστότητα, δημιουργώντας μια σχεδόν ονειρική ποιότητα που προσκαλεί τον θεατή να εισέλθει στην ήρεμη ατμόσφαιρα. Σκιές λεβάντας, ουρανού και απαλού λευκού χορεύουν πάνω στον καμβά; τα χρώματα συγχωνεύονται χωρίς ραφές, προκαλώντας μια αίσθηση ηρεμίας. Η σύνθεση, με την εθέρια ποιότητά της, καταδύει τον παρατηρητή σε μια στιγμιαία σιωπή, σα να έχει σταματήσει ο χρόνος ακριβώς πάνω από την επιφάνεια του νερού.

Με μια εκπληκτική υφή και καθαρά καθορισμένα στρώματα, ο πίνακας συλλαμβάνει την λεπτή αλληλεπίδραση μεταξύ φωτός και σκιάς, επισημαίνοντας την δεξιοτεχνία του Μονέ στη μεταβαλλόμενη ατμόσφαιρα. Μιλά για την γιορτή της φυσικής ομορφιάς της ιμπρεσιονιστικής κίνησης. Κάθε απόχρωση προκαλεί ζεστασιά και απαλότητα, προσκαλώντας σε προσωπικές σκέψεις σχετικά με την ηρεμία. Καθώς το βλέμμα περιπλανιέται, σχεδόν μπορείς να ακούσεις τον ψίθυρο της αύρας και τον μακρινό θρόισμα των φύλλων; αυτό το κομμάτι ξεπερνά απλώς την αναπαράσταση, επιτρέποντας στα συναισθήματα να ρέουν ελεύθερα μαζί με τα χρώματα. Ο ιστορικός περίγυρος των τελών του 19ου αιώνα, που σηματοδότησε την αλλαγή προς τη σύλληψη των παροδικών στιγμών, αυξάνει μόνο τη σημασία αυτής της καλλιτεχνικής δημιουργίας, κάνοντάς την μια πραγματική αναπαράσταση του καινοτόμου πνεύματος του καλλιτέχνη.