Αυτή η οικεία και γεμάτη συμβολισμούς μυθολογίας σκηνή, καθηλώνει τον θεατή σε μια ήρεμη στιγμή πλούσια σε νοήματα. Στο κέντρο της σύνθεσης κάθεται ένας άνδρας, σκεπασμένος με βαθύ κόκκινο ράσο, που αντιπαραβάλλεται έντονα με τον ψυχρό μπλε-πράσινο τοίχο πίσω του. Φαίνεται στοχαστικός, με το βλέμμα του καρφωμένο σε μια μικρή, λαμπερή φιγούρα του Έρωτα που τρέχει ζωηρά προς την ανοιχτή πόρτα. Η τεχνική του σκιερού φωτισμού (chiaroscuro) ξεχωρίζει, με το ζεστό, τρεμοπαίζον φως της φωτιάς να φωτίζει απαλά το εσωτερικό, ρίχνοντας σκιά που προσδίδει βάθος και μυστήριο. Το απαλό πλακάκι στο δάπεδο και η λιτή επίπλωση τονίζουν την αυθεντικότητα και τρυφερότητα του χώρου, ενώ ο λιοντάρι που κοιμάται κοντά στο κρεβάτι συμβολίζει τη δύναμη που έχει υποταχθεί στην απαλότητα. Η πλούσια παλέτα χρωμάτων — κόκκινο που συμβολίζει το πάθος, το αιθέριο φως γύρω από τον Έρωτα και οι ήπιες γήινες αποχρώσεις του δωματίου — δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που είναι ταυτόχρονα υπερρεαλιστική και οικεία.

Το έργο αποτυπώνει μια αφήγηση γεμάτη συγκίνηση και κλασική κομψότητα. Η στάση και η έκφραση του άνδρα υποδηλώνουν μια στιγμή απόφασης ή αποδοχής, ενώ ο Έρωτας, σύμβολο της ξαφνικής και ανεξέλεγκτης δύναμης της αγάπης, φεύγει — κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το παλιό δωμάτιο, με τα αγάλματα, τα πορτρέτα και το κρεβάτι καλυμμένο με γούνα, παραπέμπει στην διαχρονικότητα του μύθου, συνδέοντας τον θεατή με τον αρχαίο κόσμο και τις ιστορίες θεών και θνητών. Η λεπτομερής εργασία και η ισορροπημένη σύνθεση προσκαλούν τον θεατή να μείνει, να ακούσει τον απαλό παλμό των φτερών του Έρωτα και να νιώσει το υποβόσκον δράμα αυτής της ήρεμης οικιακής σκηνής. Το έργο ισορροπεί επιδέξια τον ρεαλισμό με το ρομαντικό μύθο, αποτελώντας ένα οπτικό και συναισθηματικό πανηγύρι.