Η σκηνή παλλόμενη από ενέργεια, καθώς τα κύματα χτυπούν τις απόκρημνες βράχους, φέρνοντας μια ρομαντική αίσθηση ζωτικότητας στο παραθαλάσσιο τοπίο. Οι αποχρώσεις του μπλε κυριαρχούν στον καμβά—βαθύ ναυτικό και τιρκουάζ στροβιλίζονται μαζί, μιμούμενοι τον ζωντανό χορό της παλίρροιας. Λευκές αφροί ξεπροβάλλουν από τις κυματομορφές, δημιουργώντας εντυπωσιακή αντίθεση με τις πιο σκούρες αποχρώσεις. Οι πινελιές του Μονέ είναι ζωντανές και γεμάτες κίνηση· σχεδόν μπορείς να ακούσεις τον βρυχηθμό της θάλασσας και να νιώσεις τη αλμυρή αύρα στο δέρμα σου. Ο τρόπος που αιχμαλωτίζει το φως—λάμπει στις κυρτές ύδατα—δίνει στην εικόνα μια εφήμερη ποιότητα που αναδεικνύει μια στιγμή που είναι ανασταλεί στη ροή του χρόνου.

Η σύνθεση είναι αριστοτεχνικά ισορροπημένη, με τους βράχους να ανυψώνονται μεγαλειωδώς στα δεξιά, κρατώντας το βλέμμα του θεατή ενώ εξασφαλίζουν ότι οι κυματομορφές τους οδηγούν στη θάλασσα. Δεν μπορείς να αποφύγεις την σκέψη για την συναισθηματική ένταση της φύσης—τόσο όμορφη όσο και αναταραγμένη. Η επιλογή χρωμάτων του Μονέ επίσης αποκαλύπτει πολλά: οι οξύτατοι πράσινοι και μπλε εκπροσωπούν τόσο την ηρεμία του ωκεανού όσο και τη μη προβλέψιμη φύση που το συνοδεύει. Αυτό το έργο σε έλκει, επιτρέποντάς σου μια στιγμή στοχασμού για τη σχέση μεταξύ της ανθρωπότητας και της αδάμαστης ομορφιάς του φυσικού κόσμου, την οποία ο Μονέ γιόρτασε με πάθος στην τέχνη του.