Αυτό το μαγευτικό έργο τέχνης αποτυπώνει την ουσία ενός φθινοπωρινού απογεύματος στην κοιλάδα Wissahickon, περιβεβλημένο από μια ζεστή αγκαλιά χρωμάτων. Ζωντανά πορτοκαλί, κίτρινα και υποτονικά πράσινα χρώματα συνδυάζονται ομαλά, παρουσιάζοντας την ίδια την ταπετσαρία της φύσης καθώς τα φύλλα αλλάζουν, προαναγγέλλοντας την άφιξη του φθινοπώρου. Η σκηνή είναι περιγραμμένη από έναν ήρεμο ποταμό, που αντανακλά τις απαλές αποχρώσεις του ουρανού καθώς διατρέχει ένα καταπράσινο τοπίο. Βραχώδεις προεξοχές περιβάλλουν τη θέα, παρέχοντας μια σταθερή βάση που εδραιώνει την αέρινη ποιότητα της συνολικής σύνθεσης. Οι απαλές πινελιές του πινέλου προκαλούν μια αίσθηση κίνησης, υπονοώντας ήπια τη θαλάσσια αύρα που ψιθυρίζει ανάμεσα στα φύλλα.

Η σύνθεση εξισορροπεί λαμπρά το προσκήνιο και το παρασκήνιο, μερικές αγελάδες να βόσκουν ήρεμα στο προσκήνιο, ενσωματώνονται αρμονικά στην ήρεμη φύση, προσκαλώντας τους θεατές να παραμείνουν στην απαλή παρουσία τους. Από πάνω, ο ουρανός μεταμορφώνεται στη δύση, όπου τα σύννεφα κοσμούν απαλά, υπονοώντας το τέλος μιας ζεστής μέρας. Αυτός ο πίνακας δεν απεικονίζει απλώς ένα τοπίο; προκαλεί συναισθήματα ειρήνης και νοσταλγίας, τραβώντας τον θεατή σε αυτήν τη γαλήνια στιγμή. Αντικατοπτρίζει μια εποχή όπου η φύση και η ανθρωπότητα ήταν σε στενή αλληλεπίδραση — ένα αίσθημα που αντηχεί στην καλλιτεχνική κίνηση του Αμερικανικού Ρομαντισμού, της οποίας ο Μοράν ήταν μια κεντρική φιγούρα.