Dit betoverende stuk vangt de essentie van een herfstmiddag in de Wissahickon-vallei, omhuld door een warme omhelzing van kleur. Levendige oranje, gele en subtiele groene tinten vermengen zich naadloos en tonen de eigen wandtapijt van de natuur terwijl de bladeren veranderen, wat de komst van de herfst aankondigt. De scène wordt geaccentueerd door een zachte rivier die de zachte tinten van de lucht weerspiegelt terwijl hij door een weelderig landschap slingert. Rotsachtige uitstulpingen omlijsten het uitzicht en bieden een stevige basis die de etherische kwaliteit van de hele compositie verankert. Zachte penseelstreken wekken een gevoel van beweging en geven subtiel de bries aan die tussen de bladeren fluistert.

De compositie balanceert prachtig de voorgrond en de achtergrond; op de voorgrond grazen enkele koeien rustig, harmonieus geïntegreerd in het rustige landschap, en nodigen kijkers uit om te genieten van hun zachte aanwezigheid. Boven verandert de lucht in de schemering, waar wolken zachtjes samenkomen en het einde van een warme dag suggereren. Dit schilderij toont niet alleen een landschap; het wekt gevoelens van vrede en nostalgie op en trekt de kijker in dit rustige moment. Het weerspiegelt een tijd waarin natuur en mensheid in nauwe communicatie stonden - een gevoel dat weerklinkt in de artistieke beweging van de Amerikaanse romantiek, waarvan Moran een sleutelpersoon was.