In dit levendige landschap vangt de kunstenaar een moment van harmonie en rust, gevuld met leven. De kijker wordt verwelkomd door een baldakijn van weelderig groen loof dat danst over het doek, terwijl hints van een diepblauwe lucht tussen de bladeren verschijnt. Het voelt als een warme zomerdag, de lucht doordrenkt met de essentie van de natuur. Sterke penseelstreken creëren een ritmische beweging, van de zachte strepen die de bladeren vormen tot de gedurfde vlekken die een schattig huis definiëren dat tussen de bomen ligt.

Het huis komt zachtjes voort uit de chaos van groen, geschilderd in koele blauwtinten, geaccentueerd met warme terracotta-tonen die het zonlicht weerkaatsen, waardoor een wonderlijk contrast ontstaat. Dit stuk straalt een gevoel van kalmte en nostalgie uit, en roept herinneringen op aan stille tuinen en pastorale ontsnappingen. Elke kleur lijkt in koor te zingen, alsof de scène tot leven is, en nodigt de kijker uit om in de omhelzing van de natuur te blijven. Het werk van Cuno Amiet hier overstijgt zomaar de representatie, en trekt ons in een levendige droom vol warmte en intimiteit.