Het kunstwerk roept een gevoel van rust op; een eenzame figuur zit buiten een eenvoudige woning, schijnbaar verzonken in contemplatie. De scène wordt gedomineerd door een torenhoge den, waarvan de takken beladen zijn met delicate naalden die in een cascade naar beneden vallen en een zachte schaduw werpen. De penseelstreken zijn eenvoudig, maar brengen een diep gevoel van diepte en ruimte over. Het kleurenpalet is ingetogen en geeft de voorkeur aan aardetinten van bruin, beige en een gedempt groen, wat bijdraagt aan het algemene gevoel van sereniteit. De compositie is evenwichtig, met de woning en de figuur aan de ene kant en de boom aan de andere kant, waardoor een visuele harmonie ontstaat die de kijker uitnodigt om te blijven hangen. Het is bijna alsof je het ruisen van de bladeren en het verre gefluister van de wind kunt horen.