W tym żywym krajobrazie artysta uchwycił moment harmonii i spokoju wypełniony życiem. Widz witany jest przez baldachim bujnej zieleni, która tańczy na płótnie, podczas gdy wskazówki głębokiego błękitnego nieba prześlizgują się między liśćmi. Czuje się jak w ciepły letni dzień, powietrze przesycone naturalną esencją. Silne pociągnięcia pędzla tworzą rytmiczny ruch, począwszy od delikatnych linii, które formują liście, po odważne plamy definiujące urokliwy dom osadzony wśród drzew.

Dom delikatnie wyłania się z zielonego zgiełku, namalowany w chłodnym niebieskim kolorze z ciepłymi terrakotowymi akcentami odbijającymi światło słoneczne, tworząc wspaniałe zestawienie. Ten utwór emanuje uczuciem spokoju i nostalgii, przywołując wspomnienia spokojnych ogrodów i pastoralnych ucieczek. Każdy kolor wydaje się śpiewać w chórze, jakby scena była żywa, zapraszając widza do zatrzymania się w objęciach natury. Praca Cuno Amieta tu wykracza poza zwykłe przedstawienie, wciągając nas w żywy sen pełen ciepła i bliskości.